دانشنامه

چنانچه منحنی هیا پخت یا کیور (CURE) را برای لاستیکهای طبیعی و SBR رسم نمائیم تفاوتهائی بچشم می خورد. جهت رسم این منحنی ها یکی از خواص لاستیک مانند قدرت کششی (TENSILE STRENGTH) را در زمانهای مختلف پخت اندازه گرفته و مقادیر آن را برای این زمانهای مختلف رسم می نماید که دو منحنی زیر حاصل می گردد.

همانطور که در منحنی کائوچوی طبیعی دیده می شود با افزایش زمان ولکانیزاسیون قدرت کششی نیز افزایش یافته و بحد ماکزیمم می رسد چنانچه زمان ولکانیزاسیون بازهم افزایش یابد قدرت کششی مجدداً کم می شود و اصطلاحاً می گویند کائوچو زیادی پخت گردیده (OVER CURE) این پدیده در مورد لاستیک SBR در مورد قدرت کششی ماشهده نمی گردد و قدرت کششی با افزایش زمان ولکانیزاسیون افزایش می یابد. لیکن در مورد این الاستومر میزان کشش ELONGATION است که بعد از پخت زیاد شدیداً کاهش می یابد در صورتیکه برای کائوچوی طبیعی این خاصیت تقریباً بدون تغییر باقی می ماند.

لاستیک بوتیل دارای قسمتهای اشباع نشده بسیار کمی می باشد. در نتی جه مواد تسریع کننده بسیار فعال و درجه حرارتهای بالا جهت عمل ولکانیزاسیون مورد نیاز می باشد. لی کن در مورد این لاستیک نیز مانند کائوچوی طبیعی عمل کاهش خواص بعد از ماکزیمم اولیه اتفاق میافتد بنابراین از حرارت دادن زیاد باید اجتناب کرد. از آنجائیکه گوگرد کمتر از الاستومرها در لاستیک بوتیل قابل حل می باشد میزان تسریع کننده را بالا می برند. همچنین اکسید روی نیز بعنوان فعال کننده بسیار ضروری می باشد که بمیزان 3 قسمت درصد قسمت لاستیک (pphr3) استفاده می گردد. وجود اسید استئاریک در این مورد لازم نیست ولیکن گاهاً جهت تسهیل عمل پروسس اضافه می گردد. از آنجائیکه ساختمان لاستیک بوتیل بسیار اشباع شده می باشد انتخاب نرم کننده های غیر اشباع مضر خواهد بود زیرا این مواد با سیستم ولکانیزه کننده ترکیب شده و آنها را بی اثر می سازند.

بعنوان مثال از اسیدهای اشباع نشده نمی توان بعنوان پلاستیسایزر استفاده کرد.

مشخصات لاستیکهای نیتریل بیشتر شبیه SBR بوده ولیکن با افزایش زمان پخت خاصیت فشاری این لاستیک بهبود می یابد. از آنجائیکه این لاستیک معمولاً بوسیله ماشینهای قالب گیری تزریقی ساخت می گردد و زمان پروسس کردن اگر کوتاهتر باشد بهرت است بعد از عمل ساخت مدتی این لاستیکها را درگرمکن های مخصوص قرار دهند تا خاصیت فشاری مطلوب حاصل گردد.

عمل پخت لاستیک EPDN نیز شبیه لاستیک بوتیل می باشد و همان احتیاطات که در مورد لاستیک

 بوتیل ذکر گردید باید بکار آید.

درست در همان زمانی که ولکانیزاسیون با استفاده از گوگرد اعلام شد دانشمندی بنام PARKES ورقه های نازکی از لاستیک را در معرض بخارات کلرور گوگرد قرار داد و اجسام ولکانیزه شده بدست آورد. بعدها بجای بخارات کلرور گوگرد، ورقه های لاستیکی را در محلول کلرور گوگرد در دی سولفورکربن فرو بردند و نتیجه مشابه حاصل گردید. این عمل به بحث سرد مشهور گردید و تنها در مورد ورقه های نازک قابل استفاده می باشد.

احتمالاً این سیستم می تواند در مورد تمام لاستیکهای اولفین بکار رود در حال حاضر مصرف آن محدود به کائوچوی طبیعی می باشد.

دیگر از موادی که می تواند در ولکانیزاسیون لاستیک بکار رود تسریع کننده یا بنام TMTD با تترامتیل تیورام دی سولفید می باشد که همراه با اکسید روی بعنوان یک سیستم ولکانیزه کننده غیر گوگردی عمل می نماید مکانیسم عمل کاملاً پیچیده بوده و بکلی آشکار نشده است. لیکن ثابت گردیده که پلهای گوگردی حاصله از نوع منوسولفید می باشند.

نخست TMTD با اکسید روی ترکیب شده و جسمی که دارای زنجیر پلی سولفید می باشد حاصل می گردد که این جسم در واکنش با اکسید روی بیشتر و مولکول الاستومر بصورت زنجیر جانبی به مولکول الاستومر متصل می گردد و جسم واسطه ای را حاصل می نماید. این ماده واسطه سپس با اکسید روی بیشتر و مولکول دیگری از الاستومر ترکیب شده و پل گوگردی بین دو مولکول الاستومر حاصل می گردد.

یک دسته دیگر از موادی که در ولکانیزاسیون الاستومرها بکار می روند پراکسیدها می باشند.